SÖZÜN ÖZÜ
Asıl mesele yaşamaktır;
Şiir ise yalnızca dedikodusunu yapmaktır aşkın…
Aslında kalemden kelama, için dökülmüyor
Gönülde olan değil, gönle sığmayanlar şiir oluyor;
Anılar, hayaller, hayatlar…
Anne duası, iç ağrısı, kalp sızı,
Kimi yaralardan haber veriyor,
Kimi yarımlıkları anlatıyor,
Kimi bugünden vazgeçiyor,
Kimi yalnızca dünü özlüyor
Kimi yarınlara umut besliyor,
İyi kiler de var, keşkeler de,
Öfkeler de var, sevgiler de ,
Belkiler de var, neyseler de…
Kalbi olan herkesin bir hikayesi var;
Herkesin tam içinde bir yer var,
Taa uzakta bir yeri de…
Bir ömür beklediği de var
Çoktan vazgeçtiği de,
Yaren bildiği de var,
Kaybettiği de…
Herkes başka seviyor aslında;
Herkesin yarası da, yazısı da,
Aşkı da başka, şiiri de bAşka…
Çünkü kanadığı yerden sarılıyor yara.
İnsan bıraktığı yerden başlıyor hayata…
Yani; Şair hangi dilde yazarsa yazsın,
Herkes kendi dilinde, kendi kalbini okuyor aslında…
Kalbimden kalemime dökülen kelamda;
Kalbinizin şiirini bulmanız duasıyla…